Feedback verwerken, hoe doe jij dat?

Feedback verwerken, hoe doe jij dat?

Iets van me af laten glijden is nooit een sterk punt van me geweest. Ik nam alles hartstikke persoonlijk en elke feedback, elk verschil verscheurde me tot in mijn kern. Te gevoelig, zeiden mensen dan. De tranen waren een duidelijke indicatie. 

En ja, dat klopt. Ik ben super sensitief. Bijna elke beweging prikkelt van binnen als ik me niet afsluit en soms ben ik door niemand aanraakbaar omdat elke letterlijke en figuurlijke aanraking pijn doet. Best begrijpelijk dat ik daar iets keihards omheen heb gezet. Een harnas dat ik al tien jaar aan het afleggen ben. Want het houdt me enorm alleen in de pijnlijkste momenten.

Het is soms alsof ik alleen de allerzachtste fluistering over mijn zijn kan toelaten. En dat ik dat totaal vergeten was omdat ik grensverwarring had vanwege het verlangen terug naar de zee. Een niet in te dammen verlangen.

Als ik nu kijk en goed luister zie ik een verlegen, gevoelig meisje dat zich staande houdt in een wereld waar alles prikkelt en ze geen richting heeft, niets snapt van de wereld waarin ze belandt is. Waar ze ooit kijkt, iedereen is het vergeten; dat we verbonden zijn met alles. Waar is de Liefde gebleven vraagt ze zich af. Waar is de Liefde gebleven en hoe vind ik haar terug. 

En daar komt de symbiose. Een verlangen diep weggestopt onder een heleboel verlies van identiteit. Ik werd een mix van de mensen die ik heb ontmoet. Die ik mocht aanraken, die mij aanraakte. Aanraking van pure liefde.Een echo.

Het is wonderlijk pijnlijk en schitterend mooi tegelijkertijd om hiervoor wakker te worden. Het zet me op de rand van het onbekende, in contact met mijn gevoeligheid, een klusje dat voor me ligt vanwege de enorme shift in perspectief en het opnieuw bepalen van richting in kwetsbaarheid belichamen waarbij de Liefde iedere keer weer het antwoord is.

jacq, die opstelling was ik, niet mijn zoontje.

Ik ben een hele harde werker en heb veel functionele coping ontwikkeld om al die zachtheid heen. Ik geniet zelf inmiddels enorm van mijn maskers. Ik laat ze vrij spelen in de wereld. Soms stoer, soms vrouwelijk, soms klein, soms groot. Er zijn er een paar waar sommige mensen minder graag mee spelen, maar zelfs die beginnen heerlijke vrienden te worden op mijn scherm. En ik doe het goed op grenzen dankzij mijn omgang met projecties. Ik ben het gewoon allemaal. Ontspan maar. Echt contact met anderen is goddelijk. En echt contact met mezelf als water dat stroomt. Ik hoef het harnas alleen maar af te leggen, als een kamerjas.

Iets wat mijn ouders die mij fantastisch liefhebben al jaren weten en doorgeven. Samen gaan we steeds meer en meer van ouders en kind naar drie mensen die elkaar weer echt kunnen ontmoeten. Ik heb jullie lief. De maskers kunnen af. De zachte krachten winnen. 

De volgende post is een verslag van mijn harde werk mbt feedback. Dat kan je ook doen. Als je last hebt dan hè. Heb jij vast nooit.